Ik probeer een afspraak te maken met een collega van een ander adviesbureau om te lunchen. ‘Kan dat nog vóór de kerst?’ ‘ Ooo, mijn agenda zit bomvol tot het einde van het jaar, ook ’s avonds trouwens. Dat lukt echt niet meer. Wat een leven, wat hebben we soms toch een hondenbaan.’
Eigenlijk had ik vandaag een evaluatiegesprek met een opdrachtgever. Maar twee dagen geleden heeft hij dit gesprek afgezegd. ‘Het is hier een gekkenhuis. Sorry, het kan echt niet anders. Mijn secretaresse maakt een afspraak voor het volgende jaar.’
Het vrijgekomen uur in de ochtend is snel vol. Ik nodig nog wat contacten in de energiesector uit voor een event in januari dat ik samen met een paar collega’s organiseer.
Dan bekijk ik de lijst van mensen die uitgenodigd zijn. 80% is door mij benaderd. ‘ Wat is er aan de hand?’, vraag ik mijn collega’s. ‘Ik heb het gevoel dat ik het een beetje in mijn eentje aan het doen ben.’
Ik spreek een collega erop aan. ‘ Ja, ik heb nog zoveel dingen die ik moet doen voor het einde van het jaar. Dat uitnodigen voor het event schiet er een beetje bij in. Sorry.’
Iedereen heeft het te pakken, de eindejaarsstress. Alsof er geen volgend jaar bestaat. Alsof alles nu moet. Alsof na 31 december te laat is. Dat is een heilige datum. Terwijl er na 31 december toch gewoon weer een 1 januari is.
Ik zie de wallen onder de ogen steeds groter worden. Ik zie de huid steeds grauwer en witter worden. De blik afwezig. Gejaagd loopt men door de gang. Iedereen is hard aan vakantie toe. Inclusief mijzelf.
Na deze dag kom ik thuis en vind een mooie folder met plaatjes op de deurmat: wellness-actie, pedicure en manicure van 60 voor 45 euro bij Elena’s nagelstudio. Het is bij mijn sportschool om de hoek. Dat klinkt goed, even ontspannen…mijn voeten en handen laten verwennen. Ik bel het nummer van Elena: ‘Ja hoor, je kan nu terecht, ik heb tijd voor je’, zegt een warme stem rustig.
Na een heerlijk voetenbad en zacht gescrub, komt de dame van de receptie Elena vertellen dat haar afspraak van 7 uur er is. ‘ Oooo…..’ , zegt ze verschrikt als ze de agenda checkt. ‘Ik dacht dat die om 8 uur was. Weet je wat? Ik maak jouw pedicure af. Dan doe ik de nagels van mijn 7-uur-klant en een uur later geef ik jou je manicure.’ ‘Een uur is wel lang wachten’, zeg ik in een reflex. ‘Ach’, zegt Elena, ‘wat is nou een uur?’, en ze gaat met dezelfde aandacht en zorg door. Alsof er niemand op haar zit te wachten. Geen gejaagdheid. Ze bekijkt en verzorgt mijn voeten van top tot teen. Ik krijg nog tips en o mama mia wat heb ik toch een babyzachte huid, volgens haar.
Dan is het toch uiteindelijk klaar. ‘De nagellak van je teennagels moet drogen, hier heb je wat tijdschriften.’ De dame van de receptie brengt me een kop sterrenmuntthee. En voordat ik het weet, komt Elena me halen voor de manicure. Tja, wat is nou een uur?