Met een partner en een medior consultant van mijn kantoor zit ik de acquisitie van een grote opdracht voor te bereiden. Het is alle hens aan dek. We zijn in concurrentie met drie andere bureaus. Gevraagd is om een veranderaanpak.
Ruim vijfhonderd mensen zullen op een andere manier moeten gaan werken met bijbehorend ander gedrag. Loslaten wat niet goed is, vasthouden wat wel goed is en ontwikkelen van nieuw gedrag. Wat gaat maken dat 500 mensen dat doen? Af en toe verschillen we van mening over de aanpak en de discussie komt op gang. Moet ik vasthouden aan mijn punt of moet ik loslaten?
Loslaten…met de inzichten van anderen kom je samen op een hoger plan. Samenwerken is niet altijd je zin doordrijven toch?
Vasthouden…ben toch niet consultant geworden om kritiekloos te zijn en in alles mee te gaan?
Straks krijgen we de opdracht niet en dan denk ik: had ik maar…… Tja, het is een kwestie van de goede balans tussen vasthouden en loslaten. Maar wat houd ik vast en wat laat ik los?
Even alles eruit spinnen in de sportschool. Ik blijf voor de buikspieroefeningen aan het eind. Liggend op een matje, mijn handen ondersteunen mijn hoofd, laat ik mijn bovenlichaam omhoog komen. Mijn buikspieren spannen zich aan. ‘Vasthouden….. én… weer loslaten’, schalt de stem van de springerige instructeur bij herhaling door de zaal.
Het is zondag iets over twaalven en ik loop de haven in. De haven waar ik ooit afscheid nam van mijn grote liefde. Mijn onmogelijke liefde. Het was windkracht 10.
Nu een tijd later voor het eerst weer in die haven. Ik loop een steigertje van dat afscheid verwijderd naar de “Compassion”, een kajuitjacht. Een middagje zeilen met wat vrienden. Mijn maag draait om. Zal ik wachten op mijn grote liefde op de volgende steiger? Kijken of hij ook naar de haven komt op deze zomerdag. Mooie, warme herinneringen komen boven. Maar ook de pijn van het loslaten, de bijna onmenselijke beslissing geen contact met elkaar te zoeken na het afscheid.
Loslaten kun je beschrijven als een soort van vasthouden. Ik loop toch gewoon door naar de “Compassion”. En wacht niet op mijn grote liefde, want hij is er nog.