Ze was krap 31 jaar, een succesvolle fusie- en overnameadvocaat en ze was het zat. Vijf jaar lang had ze onderhandeld over clausules in contracten voor De Brauw Blackstone Westbroek, soms tot diep in de nacht. En na afloop verdwenen die afspraken dan in een la om stof te vergaren tot het einde der tijden.
Begrijp haar niet verkeerd: ‘Het waren soms miljoenendeals bij multinationals, ik zat tussen leuke, jonge, ambitieuze collega’s. Maar ik wilde meer, meer met mensen en meer creativiteit. Als advocaat voelde ik me soms net een papagaai, zoals je je vast moest houden aan dat wetboek.’
Na weer een periode hard werken kwam Eugenie Boon ziek terug van een vakantie naar Cuba. Ze was twee maanden uit de roulatie. ‘Daarna was mijn beoordeling ineens een stuk minder positief. Kennelijk ben je zo goed als je laatste zaak. Toen realiseerde ik me dat dit niet mijn wereld was.’
Een complete carrièreswitch op je 31ste. Ingrijpend, maar daar stond Boon niet zo bij stil. Een tennisvriendin, zo’n beetje de enige die wist dat ze wegwilde, tipte Twynstra Gudde, haar eigen werkgever. Boon mocht op gesprek komen.
‘Ik had eerlijk gezegd geen idee wat Twynstra Gudde precies doet, maar het klikte. Hugo, een latere collega, vertelde over zijn zoontjes, zijn privéleven. Hier tel je als mens en dat vond ik belangrijk. Het is een groot bedrijf, ik vind hier mijn weg wel, dacht ik. Opeens was ik aangenomen.’
Enthousiast ging ze aan de slag. Maar met wat eigenlijk? ‘Ik was vooral ergens weggegaan, meer dan dat ik hiervoor had gekozen.’ Een coach, met wie ze ‘op zoek ging naar haar passie’ en haar eigen, enorme drive, sleepten haar erdoorheen.
Met name veranderingsprocessen interesseren haar. ‘Ik geloof heel erg in de kracht van mensen. Hun gedrag maakt een organisatie, meer dan het optimaliseren van processen.’ Als senior consultant Verandermanagement adviseert ze nu bedrijven die bijvoorbeeld een reorganisatie moeten doorvoeren.
Toch begon het, een jaar of wat geleden, weer te kriebelen. Haar creativiteit, die kan ze nog steeds niet echt kwijt in haar werk.
Eugenie Boon doet sinds kort in deeltijd een hbo-opleiding aan de Fotoacademie ernaast. Misschien de opmaat voor een tweede carrièreswitch, maar dat laat ze liever nog even open. ‘Ik weet inmiddels hoeveel moeite ik heb met keuzes maken. Ik vind zoveel dingen leuk.’
‘Maar weet je’, zegt ze. ‘Ik dacht laatst: wat wil ik bereikt hebben op mijn sterfbed? Een mooie carrière, wat maakt dat nu uit? Relaties zijn belangrijk, een partner, kinderen. Ja, en als het zover komt, dan moet ik pas echt gaan kiezen.’
(tekst: Marieke de Wit)