Ik zit achter mijn laptop. Mijn vriend achter de zijne. Allebei surfend op internet. De babyfoon staat aan. Maar ik hoor alleen het getik op de toetsen van onze laptops. Ons zoontje van een half jaar ligt te slapen. “Vakantiehuisjes Noord-Frankrijk” tik ik in Google in. Dan voel ik een kus op mijn wang. “Kijk je even met mij mee wat ik gevonden heb?”, vraagt mijn vriend. Het klinkt niet alsof hij er erg blij van wordt. Ik kijk naar de huisjes die op zijn scherm opdoemen. Allerlei weifelende gedachten borrelen naar boven. Tja, we kunnen die huren met dat leuke tuintje. Of die bij dat haventje. Maar ja, bij dat haventje zitten we vanuit het huisje te kijken op allemaal zeilbootjes. Dan zit ik liever op die zeilboot…Maar met een baby is het over met zeilvakanties. Dan hoor je in een huisje of appartement niet te ver rijden of vliegen je vakantie door te brengen. Ik kruip gelaten weer achter mijn laptop. Dan laat ik mijn vriend mijn vondst zien en kijk naar zijn gezicht. In plaats van blij vakantieplannen te maken, merk ik dat we een vakantiehuisje uitzoeken als het zoveelste “to do-tje” zien. En dan durven we het toe te geven. Nee, dat huisje in Frankrijk wordt het niet. “Zullen we toch gewoon gaan zeilen met die kleine?”
We zitten al 2 dagen op een zeilboot in Andijk. We zijn de haven nog niet uitgeweest. Ik hoor de vallen hard tegen de mast klapperen. De regen tikt op de boot. En dan hoor ik weer een huiltje uit het vooronder. Ons kleintje moet erg wennen aan zijn nieuwe onderkomen voor twee weken. Was dit wel zo’n goed plan? Na een onrustige nacht word ik wakker en loop omhoog naar de kuip. Ik zie zowaar hele stukken blauw in de lucht. Ik voel een lichte bries langs mijn wang strijken. Zouden we eindelijk kunnen gaan zeilen vandaag? We klemmen de kinderwagenbak tussen de tafel in de kajuit en leggen ons kleine mannetje erin. Hij kijkt ons met grote ogen aan en blijft dat doen als we de motor starten. Een rustgevend dieselmotor geluid klinkt over het stille water. We zijn de haven nog niet uit of ons mannetje is in slaap gedonderd. Zodra het kan hijsen we de zeilen en zetten de motor uit. Grote ogen staren ons weer aan vanuit de kinderwagenbak. “Waar is dat lekkere geluid nou gebleven” lijken deze ogen te vragen. Maar al snel vallen de ogen weer dicht als de boot op een ruimewindse koers heerlijk wiegt. Zeilen is perfect met zo’n kleintje!