Hectische tijden. Verhuisd naar Utrecht. Gaan samenwonen. Mijn appartement aan de rand van de Jordaan in Amsterdam achter gelaten. Mijn buurtje, mijn vrienden. Oké, Utrecht is niet het einde van de wereld, maar o wat mis ik mijn leventje in Amsterdam. En ja, het is maar 20 minuten met de trein. Maar het is toch anders.
Het is woensdag en ik heb een dag vrij genomen. Zo druk geweest met werk, verhuizen en klussen. Het is tijd voor ontspanning. En tijd voor inburgeren in Utrecht. Een paar boterhammen met kaas en wat e-mails verder besluit ik een koffie verkeerd te gaan drinken in een café in de buurt. Dat deed ik in Amsterdam ook regelmatig. Lekker een krantje of een tijdschrift lezen en koffie drinken, in mijn eentje, in café de Tuin. Eens even kijken of ik ook zo’n heerlijke plek hier kan vinden voor een moment voor mezelf.
Na een beetje ronddolen kom ik langs de Bakkerswinkel. Dat is in iedergeval lekkere koffie denk ik. Dus ik ga naar binnen en installeer me beneden in een soort kelder. Een meisje komt me vragen of ik alvast wat wil bestellen. Alvast….in afwachting van wat? In afwachting van degene op wie ik wacht? Ik wacht op niemand. Het is hier dus niet normaal dat je in je eentje een kop koffie komt drinken.
Dan begin ik mijn krant te lezen. Dat blijkt hier ook moelijk te gaan. “Ja, die had herpes….hoor ik een kakelende studente naast mij zeggen. Het gesprek gaat op harde en hoge toon verder. Ik kan me slecht concentreren op mijn krant. Vele soa’s en vele mensen zijn de revue gepasseerd bij mijn buurvrouwen, totdat ik verderop een rustig plekje zie vrijkomen. Ik sta op en ga daar zitten. Pffff…eindelijk rust.
Het valt nog niet mee inburgeren in Utrecht.