Totaal verwaaid komen de schipper, vriendin C. en ik het vakantiehuis in Stavoren binnen. Een dag op één oor gelegen (vertaling voor niet-zeilers: heel schuin gevaren) op het IJsselmeer. De vrouw van de schipper ontvangt ons met open armen. We ploffen met zijn allen neer in de zithoek. Na twee thee weggeslurpt te hebben, neem ik een biertje. Binnen een paar slokken voel ik het naar mijn hoofd stijgen. Geholpen door dit gevoel gaat de ‘borrelpraat’ naar een dieper niveau.
Het gaat over keuzes in het leven. Daar zitten we dan: de schipper en zijn vrouw, allebei zestigers, en vriendin C en ik, allebei tweede helft dertig. Wij praten over keuze voor een partner. Vriendin C wil vuurwerk, verliefd zijn. Over keuze voor kinderen. Wij beiden hebben nog geen kinderen omdat vorige relaties daar niet stabiel genoeg voor waren. Verder gaat het over ons vrije leventje met werk, hobby’s en een druk sociaal leven. Ik vertel: ‘Mijn nieuwe vriend is nu ook aan het zeilen, maar dan met zijn vrienden. Wij vinden dat best lastig om elkaar in te passen in dat vrije leventje.’
‘Daar dachten wij helemaal niet over na’, zegt de vrouw van de schipper ineens. ‘Wij ontmoeten elkaar. Het was vriendschap op het eerste gezicht. Toen hij zijn kandidaats had, riep hij: “Nu kunnen we trouwen”, en voor ons dertigste hadden we drie dochters. Ons motto was: alle vrije tijd die we niet met elkaar doorbrengen is verloren tijd.’
‘Wat een romantisch motto’, dacht ik. Maar van dat motto zou elke huidige dertiger het benauwd krijgen. Het woord keuze of keuzestress had ze niet laten vallen. De vraag die wij dertigers onszelf zo vaak stellen: ‘Wat wil je nou echt?’ had ik ook niet gehoord.De schipper en zijn vrouw werden volwassen in een andere tijd. Minder druk van alle mogelijkheden die de huidige tijd biedt. Hoe organiseren wij huidige dertigers dit leven onder druk van al deze mogelijkheden.
Vanuit mijn vak weet ik veel over het onderwerp “hoe het beste organiseren onder druk”. Met deze kennis adviseer ik organisaties tijdens de crisis. Organiseren onder druk gaat gepaard met ingrijpende keuzes over basiswaarden, over inkrimping of beëindiging van activiteiten, dan wel over (nieuw) perspectief en revitalisering in de organisatie. Net als in het leven, dat vraagt ook keuzes van mij over waardes en wat doe ik wel en wat doe ik niet. Dit alles in het licht van het perspectief in de toekomst. Maar hoe doen organisaties dat en hoe doe ik dat in mijn leven?
Bij organisaties is het tijdig mobiliseren van talent en energie een cruciale factor. Management in samenspraak met (een deel van de) medewerkers, ofwel co-creatie van maatregelen én nieuw perspectief.
Tja, een organisatie is wat anders dan mijn leven. Maar in co-creatie met mijn nieuwe vriend ons leven organiseren lijkt wel een goed motto!