In de kerstvakantie ben ik gaan skiën in Morzine met mijn nieuwe liefde. Een ander soort skivakantie dan de voorgaande, met vrienden en veel aprés ski. Dit was….rust!
Mijn lief belt me zondag op. Zijn stem klinkt flink verkouden: ‘Ik kan geen appeltaart bij jou in Amsterdam komen eten, want ik ben ziek.’
Zelf loop ik ook al te rillen en ik heb hoofdpijn. Hoe kan dat nou, na zoveel rust? Dinsdag zit ik op kantoor met een sjaal om mijn nek. ‘Hebben jullie het ook zo koud?’, vraag ik mijn collega’s. ‘Nee, ik heb het niet koud’, zeggen zij stuk voor stuk.
Een dag later ben ik ook geveld door de griep. Ik meld me ziek en kruip mijn bed weer in. Na een paar uur geslapen te hebben, pak ik mijn dekbed op en verhuis naar de bank. Had voor de kerstvakantie een dvd-box van de Volkskrant gekocht. Haal lukraak één van de dvd’s uit de doos en stop hem in mijn dvd-speler. Het is ‘The diving bell and the butterfly’. Anderhalf uur later is de film afgelopen en lig ik totaal onder de indruk nog steeds onder mijn dekbed op de bank.
Het waargebeurde verhaal gaat over Bauby, een succesvolle journalist. Iemand die nooit tegenslag heeft gekend in het leven. Door een beroerte raakt hij volledig verlamd en kan hij niet meer praten. Hij kan nog wel zien en alles verstaan en begrijpen wat er wordt gezegd. Het zogenoemde locked in-syndroom.
Isolatie als gevolg van ziekte. Bauby beschrijft dat het voelt alsof hij in zo’n oud duikpak zit van metaal en canvas, waarmee hij naar de bodem van de zee wordt gevoerd. Hij kan alleen ontsnappen door zijn verbeelding en geheugen. Op de momenten dat hij zich mee laat nemen door zijn verbeelding, voelt hij zich als een vlinder.
Door met zijn linkeroog, het enige dat niet verlamd is, te knipperen leert hij communiceren. Het lukt hem zelfs om zo vanuit zijn ziekbed een boek te schrijven.
Volgens Einstein brengt logica je alleen van A naar B, maar verbeelding brengt je overal. Bij Bauby geeft zijn verbeelding hem zijn mens-zijn terug.
De film gaat over de essentie van bewustzijn, wat het is om te leven. Ziekte kan je bijna alles afpakken, maar zolang je bewustzijn hebt, leef je. Je bent iemand. Zoals Bauby in eerste instantie nog altijd een vader van zijn kinderen is. Ik denk aan mijn eigen moeder met ms.
Deze film maakt dat je nog meer in het ‘nu’ wilt leven. Écht aandacht hebben voor degene die tegenover je aan tafel zit, de mensen om je heen. Een mooie gedachte om het nieuwe jaar mee in te gaan!