Maandagochtend, iets te laat, sta ik weer te discussiëren met de beveiliger bij de receptie van mijn opdrachtgever. ‘Nee, uw pas is al een keer verlengd en nu moet ik hem innemen’, zegt hij vastbesloten.
Terwijl hij mij toch al twee maanden lang regelmatig het ziet pand binnenkomen. Ik bijt op mijn tong en vraag of er al een permanente pas voor mij ligt. ‘Nee, er ligt geen contractantenpas voor u’, wordt me met een strakgetrokken kop verteld.
Ik probeer mijn geduld te bewaren bij zoveel starheid en regels maar zou ze met liefde omzeilen. Na 20 minuten heb ik eindelijk een dagpas te pakken.
Ik vlieg naar de vierde verdieping van het pand en bots daarbij bijna tegen mijn opdrachtgever op. Hij is de nieuwe directeur. Snel controleert hij of zijn onopvallende donkerblauwe stropdas nog goed zit en duwt de knoop richting zijn adamsappel.
Na een paar beleefde uitwisselingen over het weekend ga ik achter mijn laptop zitten en open mijn mail. Ik heb weer een bericht van IT-support: ik kan een spamfilter installeren en zo controle krijgen over mijn Postvak–IN. Dat klinkt goed.
Vervolgens heb ik de mogelijkheid om, indien ik de spamfilter niet vertrouw, het mapje ‘niet doorgelaten berichten’ te controleren op interessante boodschappen. Dus ik kan het systeem dat mijn Postvak-IN controleert, controleren. Dat is mooi. Ik installeer de spamfilter en reageer op een paar mailtjes.
Dan verschijnt het volgende bericht: ‘De aan u verzonden mail met afzender amiga1@hotmail.com is onderschept door de anti-virus controle. Indien dit mailtje een zakelijke inhoud heeft, kunt u contact opnemen met IT- support.’
De e-mail die ik vervolgens schrijf om het bericht op te vragen, wordt door de automatische spellingscontrole danig rood onderstreept. Duidelijk geen waardering voor mijn creatieve woordkeus. Vooral het stukje: ‘Mag ik de door uw anti-virus mafioso geschepnette brouwseltjes van mijn amiga’s retourando’ is vet rood onderstreept.
Voordat ik me al te druk kan maken, hoor ik ‘één van de managers op de gang roepen: ‘Eugenie, loop je mee naar de managementteamvergadering?’ Ik zit als verandermanager bij dit kersverse MT om een update over de verandering te geven en hen verder bij de veranderingen te begeleiden. Mijn opdrachtgever leidt dit MT.
Onomwonden legt hij uit wat hij van zijn managers verwacht: ‘Jullie gaan de kwaliteit van het werk van de medewerkers controleren. Vervolgens ontvang ik graag een rapportage over hoe die werkzaamheden verlopen, of de kwaliteit in orde is en de ingeplande taken op tijd gereed zijn. Ik houd toezicht op jullie door middel van een periodiek bilaatje.’ – Het ultieme middel voor de controlfreak: een bilateraal overleg.
Dan schiet door me heen: zal de baas van mijn opdrachtgever hem controleren en bilatten, terwijl mijn opdrachtgever dat doet met zijn managementteam, het managementteam met de medewerkers en die medewerkers met weer andere medewerkers?
Alles maar dan ook alles lijkt te worden gedaan om te voorkomen dat er iets creatiefs wordt geproduceerd. En ik vermoed dat deze compulsief, dwangmatige controlerendrang door de kredietcrises alleen maar is toegenomen.
Meer regels leiden over het algemeen tot starheid en demotivatie waardoor mensen juist minder regels naleven. Vaak is de reactie dan om er meer bewaking op te te zetten en nog meer regels te maken waardoor….een negatieve spiraal is geboren.
Wordt er wel gecontroleerd of ik mijn broers katten die ik te logeren heb niet in de wasmachine had zitten toen ik die aanzette? Zal ik maar naar huis gaan om dat te controleren?